Βιογραφικά

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1881 και πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 1952 στο Ρονιάκ της Γαλλίας, όπου υπάρχει ακόμα ο τάφος του. Ο πατέρας του Ευάγγελος ήταν αξιωματικός του στρατού. Τα παιδικά του χρόνια ως τα 14 του τα έζησε στη Λάρισα, όπου σώζεται η βαθμολογία του στο Γυμνάσιο όπου φοίτησε. Το 1897 γύρισε στην Αθήνα για τις σπουδές του. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και συνεργάστηκε με την Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Σπούδασε επίσης Αισθητική και Λογοτεχνία στο Παρίσι.

Μεγάλο διάστημα της ζωής του το πέρασε στη Γαλλία. Φίλοι του εκεί ήταν ο Φρειδερίκος Μιστράλ και ο Ζαν Μορεάς. Από τον γάμο του με τη Σαρλότ Λεκλέρ απέκτησε το 1917 μία κόρη, την Μαργαρίτα Σκίπη-Παννέκ. Το 1922 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων. Το 1924 διορίστηκε διευθυντής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και το 1929 γραμματέας της.

Το 1914 παρουσίασε το θεατρικό έργο Ξεφαντώματα. Αλλά ένας ποιητής με ψυχολογικά προβλήματα ονόματι Ηλίας Κουλουβάτος θεώρησε ότι το έργο ήταν προσβλητικό για το πρόσωπό του και, στις 4 Ιουνίου 1914, πυροβόλησε τον Σκίπη έξω από τα γραφεία της εφημερίδας Σκριπ, όπου εργαζόταν τότε ο Σκίπης, που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αρεταίειο σοβαρά τραυματισμένος. Παλαιότερα, ο Κουλουβάτος είχε γράψει έργο με τίτλο Ξεφάντωμα και θεώρησε ότι ο Σκίπης με τα Ξεφαντώματα είχε στόχο να τον γελοιοποιήσει. Η δίκη του Κουλουβάτου στο Κακουργιοδικείο ήταν μια από τις σημαντικότερες φιλολογικού χαρακτήρα. Έγινε τον Φεβρουάριο του 1915 και ο δράστης αθωώθηκε λόγω ακαταλόγιστου.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Σωτήρης Σκίπης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 1943, ήταν ο δεύτερος μετά τον Άγγελο Σικελιανό που απάγγειλε ποίημα.

Το 1946 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Η εκλογή αυτή προκάλεσε ποικίλα σχόλια, δεδομένου ότι αντίπαλοί του ήταν ο Καζαντζάκης και ο Σικελιανός. Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά σε θέματα λογοτεχνικά. Την περίοδο 1904-1906 εξέδιδε μαζί με τον Άριστο Καμπάνη το φιλολογικό περιοδικό Ακρίτας. Η Γαλλία τον τίμησε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και με το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας για την Ανθολογία του, γραμμένη στα γαλλικά.

Ανήκε στη Νέα Αθηναϊκή Σχολή. Η ποίησή του ήταν λυρική όσο και δραματική.

Έργα

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:   Σωτήρης Σκίπης

Ποιήματα

• Τραγούδια της ορφανής (1900)
• Σερενάτα των λουλουδιών (1901)
• Silentii Dissolutio (1903)
• Η μεγάλη αύρα (πρώτη σφραγίδα) [1908]
• Juvenilia (1909)
• Ανθολογία (1922, επιλογή ποιημάτων, πήρε το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας)
• Λουλούδια της μοναξιάς (1927)
• Κάλβεια μέτρα (δεύτερη σφραγίδα) [1909]
• Ο απέθαντος (πέμπτη σφραγίδα) [1909]
• Τρόπαια στην τρικυμία (έβδομη σφραγίδα Α΄) [1910]
• Παιάνες (Βιβλίο πρώτο) [1941]
• Απολλώνιον άσμα (1919)
• Αιολική άρπα (1922, με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς)
• Μέσ’ απ’ τα τείχη (το 1943 κυκλοφόρησε κρυφά σε χειρόγραφη έκδοση, κανονικά κυκλοφόρησε το 1945 με ξυλογραφίες του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου)
• Η Ελλάδα δεσμώτρια (1943)
• Κασταλία κρήνη 1900-1950 (1950, επιλογή ποιημάτων σε δύο τόμους)
• Λυρικό Ημερολόγιο (1948)
• Μικροί περίπατοι (1919)
• Προτού ν’ αράξουμε 1910-1924 (1924)
• Προσφυγικοί καϋμοί (1924)
• Γαλάζια μεσημέρια (1927}
• Ανθεστήρια (1928)
• Κολχίδες (1931, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)
• Λιμάνια και σταθμοί (1938, επιλογή ποιημάτων σε δύο τόμους)

Πεζά

• Ιντερμέδια (1941, διηγήματα)
• Δίχως φτερά (1918)

Μελέτες

• Ο ελληνισμός (1918)
• Κάτω απ' το δέντρο της ζωής. Στοχασμοί κι αφορισμοί (1936)
• Οι μικρές Ελλάδες (1918)
• Επίλογοι (1922, 1ος τόμος)
• Προβηγκία (1940)
• Ποιητικά θέματα (1940)
• Διονύσιος Σολωμός (1943)
• Ο Ελληνικός πολιτισμός, ομιλία του Ακαδημαϊκού κ. Σ. Σκίπη εις την Ακαδημίαν Αθηνών την 19ην Μαρτίου 1947 (1947)

Θεατρικά

• Αγιά Βαρβάρα (1909)
• Οι τσιγγανόθεοι (1910)
• Ξεφαντώματα (1914)
• Ο γύρος των ωρών, ονειρόδραμα σε πέντε μέρη και πρόλογο (1911)
• Ο γύρος των ωρών, κωμωδία (ένα μέρος) [1905]
• Η νύχτα της πρωτομαγιάς (1909)
• Θέατρο και πρόζα (1910)
• Χριστός ανέστη (1923)
• Οι Πέρσες της Δύσεως (1928)
• Κυρά Φροσύνη (1929)
• Ο μπέμπης θέλει παντρειά (1934)
• Προμηθέας (1948)

Μεταφράσεις

• Ησιόδου «Έργα και Ημέραι»
• Ομάρ Καγιάμ «Τα ρουμπαγιάτ» (1923)
• Ζαν Μορεάς «Στροφές» (1915)
• Κητς «Ο Ενδημίων» (1923).

Παραπομπές

 

• Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13002031b. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
• (Ιταλικά) Sapere.it. De Agostini Editore. 2001. Skípis,+Sotíris.

Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13002031b. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.

Πηγή: Wikipedia

 

Ολοκληρώθηκε στην Αθήνα, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, την Κυριακή 26 Νοεμβρίου η δεύτερη φάση του εκπαιδευτικού προγράμματος “Λυρικοί Μικρομηκάδες” (η πρώτη είχε γίνει στις αρχές Νοεμβρίου στον Πύργο), που οργάνωσαν Φεστιβάλ Ολυμπίας και η Εθνική Λυρική Σκηνή και στο οποίο έλαβαν μέρος 15 μαθήτριες από Γυμνάσια του Πύργου, της Αμαλιάδας και του Βουνάργου.

 

Με εκπαιδεύτριες την συνθέτρια Δήμητρα Τρυπάνη και την ηθοποιό Ηρώ Μπέζου, τα παιδιά τραγούδησαν και ηχογράφησαν μια μίνι υβριδική όπερα, την οποία στη συνέχεια μετασχημάτισαν σε μια μικρού μήκους ταινία με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη, Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy).

 

Το πρόγραμμα εντάσσεται στις προφεστιβαλικές δραστηριότητες και η ταινία που γυρίστηκε με τα παιδιά θα προβληθεί στην Τελετή Έναρξης του 26^ου Φεστιβάλ Ολυμπίας στο θέατρο Απόλλων Πύργου το προσεχές Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023 και ώρα 20:00.

 

 

 

 

Οι συνημμένες φωτογραφίες

είναι από τα γυρίσματα της ταινίας

στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

Οι συνηθισμένοι άνθρωποι πάνε σινεμά. Υπάρχουν και οι larger than life, που εμπνέουν όσους κάνουν σινεμά. Η περίπτωση της Τσέλι Γουίλσον τα καλύπτει και τα δύο. Η γεμάτη αντιθέσεις ζωή της αμφιλεγόμενης Ελληνοεβραίας, που δαγκώνοντας κατάσαρκα το Μεγάλο Μήλο έγινε η απόλυτη βασίλισσα των πορνό κινηματογράφων του, προσφέρει υλικό για περισσότερα από ένα biopics. Η απίστευτη ιστορία της επιβίωσής της σε έναν σκληρό κόσμο που άλλαζε διαρκώς, έγινε ήδη ντοκιμαντέρ από τη Βάλερυ Κοντάκου.

Πηγή, περισσότερα στο https://www.marieclaire.gr/art-lifestyle/tseli-gouilson-i-ellinida-vasilissa-tis-neas-iorkis/

Ο Κώστας Γκουσγκούνης τόλμησε να ξαναγράψει τους κανόνες του παιχνιδιού που ίσχυαν στον ερωτικό ελληνικό κινηματογράφο.

Πηγή, περισσότερα στα https://www.tanea.gr/2022/05/09/lifearts/kostas-gkousgkounis-oi-klasikes-skines-kai-atakes-pou-afisan-epoxi/

 

• Αρχή
• Bίος
• • Ευρώπη (1850-1869)
    • Γέννηση στην Ελλάδα
    • Μετανάστευση στην Ιρλανδία· εγκατάλειψη
    • Καθολική εκπαίδευση στη Γαλλία και την Αγγλία· εγκατάλειψη
  • Αμερική (1869-1890)
    • Μετανάστευση στο Σινσινάτι
      • Δημοσιογραφικό και λογοτεχνικό έργο
      • Πρώτος γάμος, διαζύγιο και απόλυση από το Enquirer
    • Νέα Ορλεάνη
    • Δύο χρόνια στις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες
  • Ιαπωνία (1890-1904)
    • Ματσούε
    • Κουμαμότο και Κόμπε
    • Τόκιο
• Έργο
• • Άπαντα
  • Μεταφράσεις
• Κριτική, αποδοχή, επίδραση
• Μουσεία
• Σημειώσεις
• Παραπομπές
• Βιβλιογραφία
• Εξωτερικοί σύνδεσμοι

 

 

Λευκάδιος Χερν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	27  Ιουνίου 1850[1][2][3] Λευκάδα[4]
Θάνατος	26  Σεπτεμβρίου 1904[1][2][3] Ōkubo ή Τόκυο[5]
Αιτία θανάτου	έμφραγμα του μυοκαρδίου και στηθάγχη
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Zōshigaya Cemetery
Ψευδώνυμο	Koizumi Yakumo
Χώρα πολιτογράφησης	Βρετανική Αυτοκρατορία (έως 1896)
Θρησκεία	Βουδισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά[6] Ιαπωνικά Γαλλικά
Σπουδές	Ushaw College (1863–1867)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας[7][8][9] διδάσκων πανεπιστημίου[10]
Εργοδότης	d:Q11476496 (1890–1891) d:Q11476436 (1890–1891) Fifth High School (1891–1894) Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας (1896–1897) Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο (1897–1903) Πανεπιστήμιο Ουασέντα (1904)
Επηρεάστηκε από	Elizabeth Bisland
Περίοδος ακμής	1884, 1972, 1890 και 1894
Οικογένεια
Σύζυγος	Σέτσου Κοϊζούμι (από 1891)[11] Althea Foley (1875–1877)[11]
Τέκνα	Κιγιόσι Κοϊζούμι[12] Iwao Inagaki
Γονείς	Surgeon-Maj. Charles Bush Hearn[11] και Ρόζα Αμαλία Κασιμάτι[11]
Αδέλφια	Τζέιμς Ντάνιελ Χερν[11]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	ξένος σύμβουλος στην Ιαπωνία (από 1890)
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Λευκάδιος Χερν (Λευκάδα, 27 Ιουνίου 1850 - Τόκιο, 26 Σεπτεμβρίου 1904) ή Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν (Αγγλικά: Patrick Lafcadio Hearn), γνωστός επίσης με το ιαπωνικό όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι (ιαπωνικά: 小泉八雲‎) ^{[σημ. 1]}, ήταν διεθνής συγγραφέας^[16] ιρλανδοελληνικής καταγωγής που έλαβε την ιαπωνική υπηκοότητα το 1896, περισσότερο γνωστός για τα βιβλία του για την Ιαπωνία^[17], ιδιαίτερα για τις συλλογές του για τους ιαπωνικούς θρύλους και ιστορίες φαντασμάτων^[18], όπως το Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράξενων πραγμάτων^[19][20]. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Χερν είναι επίσης γνωστός για τα κείμενά του για την πόλη της Νέας Ορλεάνης, βασισμένα στη δεκαετή διαμονή του στην πόλη^[21]. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας^[22].

Bίος

Η σχετικά σύντομη ζωή του Λευκάδιου Χερν μπορεί να χωριστεί σε τρεις μεγάλες περιόδους, περίπου ισόχρονες: την «ευρωπαϊκή» (1850-1869), την «αμερικανική» (1869-1890) και την «ιαπωνική» (1890-1904)^[23].

Ευρώπη (1850-1869)

Γέννηση στην Ελλάδα

Ο Χερν γεννήθηκε στη Λευκάδα, από όπου πήρε και το όνομά του, στις 27 Ιουνίου του 1850^[24]. Ήταν γιος του χειρουργού ταγματάρχη Τσαρλς Μπους Χερν (από την Κομητεία Όφαλι της Ιρλανδίας) και της Ρόζας Αντωνίου Κασιμάτη, Ελληνίδας ευγενούς καταγωγής από τα Κύθηρα^[25] από τον πατέρα της Αντώνιο Κασιμάτη. Ο πατέρας του υπηρετούσε στη Λευκάδα, κατά τη διάρκεια της βρετανικής κατοχής των Επτανήσων, όπου ήταν ο πιο υψηλόβαθμος χειρουργός στο σύνταγμά του. Ο Λευκάδιος βαφτίστηκε Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στη Λευκάδα^[26], αλλά φαίνεται ότι στα Αγγλικά ονομαζόταν Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn^[27]. Οι γονείς του Χερν παντρεύτηκαν με ελληνικό ορθόδοξο γάμο στις 25 Νοεμβρίου 1849, μερικούς μήνες αφού η μητέρα του είχε γεννήσει το πρώτο παιδί του ζευγαριού και μεγαλύτερο αδελφό του Χερν, Τζορτζ Ρόμπερτ Χερν, στις 23 Ιουλίου 1849. Ο Τζορτζ Χερν πέθανε στις 17 Αυγούστου 1850, δύο μήνες μετά τη γέννηση του Λευκάδιου. Το σπίτι όπου έζησε ο μικρός Λευκάδιος στη Λευκάδα υπάρχει ακόμα^[28].

Μετανάστευση στην Ιρλανδία· εγκατάλειψη

Μία πολύπλοκη σειρά διενέξεων και γεγονότων κατέληξαν να μετακομίσει ο Λευκάδιος Χερν, σε ηλικία δύο ετών, από την Ελλάδα στην Ιρλανδία, όπου εγκαταλείφθηκε πρώτα από τη μητέρα του (που τον άφησε στη φροντίδα της θείας του συζύγου της), στη συνέχεια από τον πατέρα του και τελικά από τη θεία του πατέρα του, η οποία είχε οριστεί κηδεμόνας του.

Το 1850 ο πατέρας του Χερν προήχθη σε Υπηρεσιακό Χειρουργό Δεύτερης Τάξης και μετατέθηκε από τη Λευκάδα στις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες (στην Καραϊβική). Καθώς η οικογένειά του δεν ενέκρινε τον γάμο και ανησυχούσε ότι η σχέση του θα μπορούσε να βλάψει τις προοπτικές για τη σταδιοδρομία του, ο Τσαρλς Χερν δεν ενημέρωσε τους ανωτέρους του για το γιο του ή την έγκυο σύζυγό του και άφησε πίσω του την οικογένειά του. Το 1852 ο Τσαρλς Χερν κανόνισε να στείλει το γιο και τη σύζυγό του να ζήσουν μαζί με την οικογένειά του στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, όπου έτυχαν ψυχρής υποδοχής. Η μητέρα του Τσαρλς Χερν, Ελίζαμπεθ Χολμς Χερν, δυσκολευόταν να αποδεχθεί τον καθολικισμό της Ρόζας Χερν και την έλλειψη παιδείας της (ήταν αναλφάβητη και δε μιλούσε καθόλου Αγγλικά). Και η Ρόζα δυσκολευόταν να υιοθετήσει μια ξένη κουλτούρα και τον προτεσταντισμό της οικογένειας του συζύγου της και τελικά περιήλθε υπό την προστασία της αδερφής της Ελίζαμπεθ, Σάρας Χολμς Μπρέναν, χήρας που είχε προσηλυτισθεί στον καθολικισμό.

Παρά τις προσπάθειες της Σάρας Μπρέναν, η Ρόζα υπέφερε από νοσταλγία για την πατρίδα της. Όταν ο σύζυγός της επέστρεψε στην Ιρλανδία με αναρρωτική άδεια το 1853, κατέστη σαφές ότι το ζευγάρι είχε αποξενωθεί. Ο Τσαρλς Χερν μετατέθηκε στην Κριμαία, αφήνοντας πάλι έγκυο γυναίκα και παιδί στην Ιρλανδία. Όταν επέστρεψε το 1856, σοβαρά τραυματισμένος, η Ρόζα είχε επιστρέψει στην πατρίδα της στα Κύθηρα, στην Ελλάδα, όπου γέννησε τον τρίτο γιο τους, Ντάνιελ Τζέιμς Χερν^{[29][σημ. 2]}. Ο Λευκάδιος είχε αφεθεί στη φροντίδα της Σάρας Μπρέναν.

Ο Τσαρλς Χερν υπέβαλε αίτηση να ακυρωθεί ο γάμος με τη Ρόζα, στηριζόμενος στην απουσία της υπογραφής της από το γαμήλιο συμβόλαιο, πράγμα που τον καθιστούσε άκυρο, σύμφωνα με τον αγγλικό νόμο. Όταν πληροφορήθηκε την ακύρωση η Ρόζα παντρεύτηκε αμέσως τον Τζιοβάνι Καβαλίνι, Έλληνα πολίτη ιταλικής καταγωγής, που αργότερα διορίστηκε από τους Βρετανούς κυβερνήτης των Αντικυθήρων. Ο Καβαλίνι έθεσε ως προϋπόθεση του γάμου να παραδώσει την επιμέλεια και του Λευκάδιου και του Τζέιμς. Έτσι ο Τζέιμς στάλθηκε στον πατέρα του στο Δουβλίνο και ο Λευκάδιος παρέμεινε υπό τη φροντίδα της Σάρας Μπρέναν (η Μπρέναν είχε αποκληρώσει τον Τσαρλς λόγω της ακύρωσης του γάμου). Ούτε ο Λευκάδιος ούτε ο Τζέιμς ξαναείδαν ποτέ τη μητέρα τους, που απέκτησε τέσσερα παιδιά από τον δεύτερο σύζυγό της. Η Ρόζα τελικά εισήχθη στο Δημόσιο Ψυχιατρείο-Άσυλο στην Κέρκυρα, όπου πέθανε το 1882^[30].

Ο Τσαρλς Χερν, που είχε αφήσει τον Λευκάδιο στη φροντίδα της Σάρας Μπρέναν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, την όρισε τώρα μόνιμη κηδεμόνα του. Παντρεύτηκε την παιδική του αγάπη Αλίσια Γκόσλιν, τον Ιούλιο του 1857, και έφυγε με τη νέα του σύζυγο για απόσπαση στο Σεκουντεραμπάντ της Ινδίας, όπου απέκτησαν τρεις κόρες πριν τον θάνατο της Αλίσια το 1861. Ο Λευκάδιος δεν ξαναείδε ποτέ τον πατέρα του: ο Τσαρλς Χερν πέθανε από ελονοσία στον Κόλπο του Σουέζ το 1866^[31].

Το 1857, σε ηλικία επτά ετών, και παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς του ζούσαν ακόμη, ο Χερν έγινε μόνιμα κηδεμονευόμενος της γιαγιάς-θείας του Σάρας Μπρέναν που μοίραζε τη διαμονή της μεταξύ του Δουβλίνου τους χειμερινούς μήνες, του κτήματος του συζύγου της στο Τράμορ στις ακτές της Νότιας Ιρλανδίας και μιας κατοικίας στο Μπάνγκορ της Βόρειας Ουαλλίας. Η Μπρέναν απασχολούσε επίσης ένα δάσκαλο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, για να παρέχει τη βασική εκπαίδευση και τα βασικά στοιχεία του καθολικού δόγματος. Ο Χερν άρχισε να εξερευνά τη βιβλιοθήκη της Μπρέναν και να διαβάζει πολύ ελληνική λογοτεχνία, ιδιαίτερα μυθολογία^[32].

Καθολική εκπαίδευση στη Γαλλία και την Αγγλία· εγκατάλειψη

Το 1861 η θεία του Χερν, γνωρίζοντας ότι ο Χερν απομακρυνόταν από τον καθολικισμό και με την παρότρυνση του Χένρι Χερν Μολινέ, συγγενούς του τελευταίου συζύγου της και μακρινού ξάδερφου του Χερν, τον ενέγραψε στο Εκκλησιαστικό Ινστιτούτο, καθολική εκκλησιαστική σχολή στο Υβετό (Yvetot) της Γαλλίας. Οι εμπειρίες του Χερν στη σχολή επιβεβαίωσαν την ισόβια πεποίθησή του ότι η χριστιανική εκπαίδευση αποτελείτο από «συμβατική βαρεμάρα και ασχήμια και βρώμικη αυστηρότητα και μούτρα και ιησουιτισμό και φοβερή στρέβλωση των παιδικών εγκεφάλων»^[33]. Ο Χερν έμαθε άπταιστα Γαλλικά και θα μετέφραζε αργότερα στα Αγγλικά τα έργα του Γκυ ντε Μωπασσάν, που συμπτωματικά φοίτησε στη σχολή αμέσως μετά την αποχώρηση του Χερν.

Το 1863, πάλι με υπόδειξη του Μολινέ, ο Χερν ενεγράφη στο Σεντ Κάθμπερτς Κόλετζ στο Άσοου (St Cuthbert's College, Ushaw), καθολική θεολογική σχολή, το σημερινό Πανεπιστήμιο του Ντάραμ στη βορειοανατολική Αγγλία. Στο περιβάλλον αυτό ο Χερν υιοθέτησε το παρατσούκλι Πάντι, για να προσαρμοσθεί καλύτερα, και ήταν ο πρώτος μαθητής στην αγγλική έκθεση επί τρία χρόνια^[34]. Σε ηλικία δεκαέξι ετών, στο Άσοου, ο Χερν τραυμάτισε το αριστερό του μάτι από ατύχημα στην αυλή του σχολείου. Το μάτι μολύνθηκε και, παρά τις επισκέψεις σε ειδικούς στο Δουβλίνο και στο Λονδίνο και ένα χρόνο αναρρωτικής απουσίας από το σχολείο, τυφλώθηκε. Ο Χερν είχε επίσης αυξημένη μυωπία, έτσι ο τραυματισμός του τον άφησε με μόνιμα μειωμένη όραση, αναγκάζοντάς τον να μεταφέρει ένα μεγεθυντικό φακό για κοντινή εργασία και ένα τηλεσκόπιο τσέπης για να βλέπει οτιδήποτε σε μη κοντινή απόσταση (ο Χερν απέφευγε τα γυαλιά, πιστεύοντας ότι σταδιακά θα αδυνάτιζαν περισσότερο την όρασή του). Η ίριδα ήταν μόνιμα ξεθωριασμένη και έκανε τον Χερν νευρικό για την εμφάνισή του για το υπόλοιπο της ζωής του, κάνοντάς τον να καλύπτει το αριστερό του μάτι όταν συνομιλούσε και να ποζάρει για φωτογραφίες προφίλ, ώστε να μη φαίνεται το αριστερό του μάτι^[35].

Το 1867 ο Χένρι Μολινέ, που είχε γίνει οικονομικός διαχειριστής της Σάρας Μπρέναν, χρεοκόπησε μαζί της. Δεν υπήρχαν χρήματα για δίδακτρα και ο Χερν εστάλη στο Ηστ Εντ του Λονδίνου να ζήσει με την πρώην υπηρέτρια της Μπρέναν. Αυτή και ο σύζυγός της δεν είχαν χρόνο ή χρήματα για τον Χερν, που περιφερόταν στους δρόμους, περνούσε την ώρα του σε πτωχοκομεία και γενικά ζούσε ξεριζωμένος άσκοπα. Κυριότερες πνευματικές του δραστηριότητες αποτελούσαν επισκέψεις σε βιβλιοθήκες και στο Βρετανικό Μουσείο^[36].

Αμερική (1869-1890)

Κανένας Αμερικανός συγγραφέας του δέκατου ένατου αιώνα δεν έζησε πιο παράξενη ζωή^[37].

Μετανάστευση στο Σινσινάτι

Το 1869 ο Χένρι Μολινέ είχε ανακτήσει κάποια οικονομική σταθερότητα και η Μπρέναν, στα 75 της, ήταν ανάπηρη. Αποφασίζοντας να σταματήσει να ξοδεύει για τον δεκαεννιάχρονο Χερν, αγόρασε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Νέα Υόρκη και έδωσε οδηγίες στον Χερν να πάει στο Σινσινάτι, να βρει την αδελφή του Μολινέ και τον σύζυγό της, Τόμας Κάλιναν, και να έχει τη βοήθειά τους για να ζήσει. Οταν συναντήθηκε με τον Χερν στο Σινσινάτι, η οικογένεια δεν είχε πολλά να του δώσει. Ο Κάλιναν του έδωσε 5 δολάρια και του ευχήθηκε καλή τύχη. Όπως θα έγραφε αργότερα ο Χερν «Πετάχτηκα για να αρχίσω τη ζωή μου άφραγκος στο πεζοδρόμιο μιας αμερικανικής πόλης».

Για κάποιο διάστημα ήταν εξαθλιωμένος, ζούσε σε στάβλους ή αποθήκες σε αντάλλαγμα για χαμαλοδουλειές. Τελικά έγινε φίλος με τον Άγγλο τυπογράφο και κοινοτιστή Χένρι Γουότκιν, που τον απασχόλησε στο τυπογραφείο του, τον βοήθησε να βρει διάφορες δουλειές του ποδαριού, του δάνειζε βιβλία από τη βιβλιοθήκη του, περιλαμβανομένων των ουτοπιστών Φουριέ, Ντίξον και Νόις, και του έδωσε ένα παρατσούκλι, που του κόλλησε για το υπόλοιπο της ζωής του, Το Κοράκι, από το ποίημα του Πόε. Ο Χερν σύχναζε επίσης στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σινσινάτι, που εκείνη την εποχή είχε περίπου 50.000 τόμους. Την άνοιξη του 1871 μια επιστολή από τον Χένρι Μολινέ τον πληροφόρησε για το θάνατο της Σάρας Μπρέναν και τον ορισμό του Μολινέ ως μοναδικού εκτελεστή της διαθήκης. Αν και η Μπρέναν τον είχε ορίσει ως δικαιούχο μιας ετήσιας προσόδου όταν έγινε κηδεμόνας του, ο Χερν δεν πήρε τίποτα από την περιουσία και δεν ξαναείχε ποτέ νέα από τον Μολινέ^[38].

Δημοσιογραφικό και λογοτεχνικό έργο

Με τη δύναμη του ταλέντου του ως συγγραφέα, ο Χερν έπιασε δουλειά ως δημοσιογράφος στο The Cincinnati Enquirer, εργαζόμενος για την εφημερίδα από το 1872 ως το 1875^[39]. Γράφοντας με δημιουργική ελευθερία σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στο Σινσινάτι, έγινε γνωστός για τις μακάβριες περιγραφές τοπικών φόνων, καλλιεργώντας τη φήμη του κορυφαίου συγκλονιστικού δημοσιογράφου της εφημερίδας, καθώς και του συγγραφέα των ευαίσθητων περιγραφών μερικών από τα μειονεκτούντα άτομα του Σινσινάτι^[40]. Αφότου μία από τις ιστορίες του φόνων, ο Φόνος του Τάνιαρντ, είχε διαρκέσει επί μήνες το 1874, ο Χερν εδραίωσε τη φήμη του ως ο τολμηρότερος δημοσιογράφος του Σινσινάτι και το Enquirer αύξησε το μισθό του από 10 σε 25 δολάρια τη βδομάδα^[41].

Η Βιβλιοθήκη της Αμερικής (μη κερδοσκοπικός εκδότης αμερικάνικης λογοτεχνίας) επέλεξε μία από αυτές τις περιγραφές φόνων, το Gibbeted, για να τη συμπεριλάβει στην ανασκόπηση δύο αιώνων Αμερικανικού Αληθινού Εγκλήματος, το 2008.

Το 1874 ο Χερν και ο νεαρός Χένρι Φάρνι (1847-1916, γεννημένος στη Γαλλία, ζωγράφος και εικονογράφος), αργότερα διάσημος ζωγράφος της Αμερικάνικης Δύσης^[42], έγραψαν, εικονογράφησαν και εξέδωσαν ένα οχτασέλιδο εβδομαδιαίο περιοδικό τέχνης, λογοτεχνίας και σάτιρας με τον τίτλο Ye Giglampz. Το έργο θεωρήθηκε από ένα κριτικό του εικοστού αιώνα «Ίσως το συναρπαστικότερο έργο διαρκείας που ανέλαβε ο Χερν»^[42].

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σινσινάτι ανατύπωσε ένα αντίγραφο των εννέα συνολικά τευχών το 1983^[43].

Πρώτος γάμος, διαζύγιο και απόλυση από το Enquirer

Στις 14 Ιουνίου 1874 ο Χερν, 24 ετών, παντρεύτηκε την Αλίθια (Μάτι) Φόλεϊ, μια εικοσάχρονη Αφροαμερικανίδα, πράξη που παραβίαζε τον νόμο του Οχάιο κατά της επιμειξίας, την εποχή εκείνη. Τον Αύγουστο του 1875, ανταποκρινόμενο σε παράπονα του τοπικού κλήρου για τις αντιθρησκευτικές του απόψεις και σε πίεση πολιτικών του τόπου, προσβεβλημένων από μερικά σατιρικά του κείμενα στο Ye Giglampz, το Enquirer τον απέλυσε, επικαλούμενο ως αιτία τον παράνομο γάμο του. Έπιασε δουλειά στην αντίπαλη εφημερίδα The Cincinnati Commercial^[44]. Το Enquirer προσφέρθηκε να τον ξαναπροσλάβει όταν οι ιστορίες του άρχισαν να εμφανίζονται στο Commercial και η κυκλοφορία του άρχισε να αυξάνεται, αλλά ο Χερν, εξοργισμένος από τη συμπεριφορά της εφημερίδας, αρνήθηκε. Ο Χερν και η Φόλεϊ χώρισαν, αλλά προσπάθησαν αρκετές φορές να τα ξαναβρούν πριν πάρουν διαζύγιο το 1877. Η Φόλεϊ ξαναπαντρεύτηκε το 1880.

Ενώ εργαζόταν για το Commercial ο Χερν δέχθηκε να μεταφερθεί στην κορυφή του ψηλότερου κτιρίου του Σινσινάτι, στην πλάτη ενός επισκευαστή καμπαναριών, του Τζόζεφ Ροντρίγκεζ Γουέστον, και έγραψε μια μισοτρομακτική, μισοκωμική περιγραφή της εμπειρίας του. Την ίδια επίσης εποχή ο Χερν έγραψε μια σειρά περιγραφές των συνοικιών Μπακτάουν και Λίβι του Σινσινάτι «... μια από τις λίγες εικόνες που έχουμε της ζωής των μαύρων σε μια μεθοριακή πόλη την περίοδο μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο»^[45]. Κατέγραψε επίσης αμέτρητους στίχους τραγουδιών που άκουσε να τραγουδούν μαύροι μουσικοί της εποχής^[46].

Νέα Ορλεάνη

Το φθινόπωρο του 1877, πρόσφατα διαζευγμένος από τη Μάτι Φόλεϊ και ανήσυχος, ο Χερν είχε αρχίσει να παραμελεί τη δουλειά του στην εφημερίδα για να μεταφράζει στα Αγγλικά έργα του Γάλλου συγγραφέα Γκωτιέ. Απογοητευόταν επίσης όλο και περισσότερο από το Σινσινάτι, γράφοντας στο Χένρι Γουότκιν, «Είναι ώρα να φεύγεις από το Σινσινάτι, όταν αρχίζουν να το αποκαλούν Παρίσι της Αμερικής». Με την υποστήριξη του Γουότκιν και του εκδότη του Cincinnati Commercial Μίρατ Χάλστεντ ο Χερν έφυγε από το Σινσινάτι για τη Νέα Ορλεάνη, όπου αρχικά έγραψε ανταποκρίσεις για το Commercial στη στήλη Gateway to the Tropics^[47].

Ο Χερν έζησε στη Νέα Ορλεάνη για μια σχεδόν δεκαετία, γράφοντας πρώτα για την εφημερίδα Daily City Item, αρχίζοντας τον Ιούνιο του 1878 και αργότερα για τον Times Democrat. Καθώς το Item ήταν μια τετρασέλιδη έκδοση, το συντακτικό έργο του Χερν άλλαξε θεαματικά τον χαρακτήρα της εφημερίδας. Ξεκίνησε στο Item ως συντάκτης ειδήσεων και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε κριτικές βιβλίων του Φράνσις Μπρετ Χαρτ και του Εμίλ Ζολά, περιλήψεις κομματιών σε εθνικά περιοδικά όπως το Harper’s και δημοσιογραφικά άρθρα εισαγωγικά βουδιστικών και σανσκριτικών κειμένων. Ως συντάκτης ο Χερν δημιούργησε και δημοσίευσε σχεδόν διακόσια χαρακτικά από την καθημερινή ζωή και τους ανθρώπους της Νέας Ορλεάνης, καθιστώντας το Item την πρώτη εφημερίδα του Νότου που εισήγαγε σκίτσα και της έδωσε άμεση κυκλοφοριακή ώθηση^[48]. Ο Χερν σταμάτησε να σκαλίζει τις ξυλογραφίες μετά από έξι μήνες, όταν διαπίστωσε ότι η καταπόνηση ήταν πολύ μεγάλη για το μάτι του^[49].

Στα τέλη του 1881 ο Χερν πήρε μια θέση συντάκτη στον Times Democrat της Νέας Ορλεάνης και εργαζόταν μεταφράζοντας άρθρα από γαλλικές και ισπανικές εφημερίδες, καθώς και γράφοντας άρθρα και κριτικές για θέματα της επιλογής του. Συνέχισε επίσης το μεταφραστικό έργο του Γάλλων συγγραφέων στα Αγγλικά: του Ζεράρ ντε Νερβάλ, του Ανατόλ Φρανς και ιδιαίτερα του Πιέρ Λοτί, συγγραφέα που επηρέασε το συγγραφικό ύφος του ίδιου του Χερν^[50][51].

Ο Χερν δημοσίευσε επίσης στο Harper's Weekly το πρώτο γνωστο άρθρο (1883) για τους Φιλιππινέζους στις Ηνωμένες Πολιτείες, τους Μανίλαμεν ή Ταγκάλογκ, ένα από τα χωριά των οποίων είχε επισκεφθεί στο Σαιν Μαλό της Λουϊζιάνα^[52].

Ο τεράστιος αριθμός των κειμένων του για τη Νέα Ορλεάνη και τα περίχωρά της, πολλά από τα οποία δεν έχουν συγκεντρωθεί, αφορούν, μεταξύ άλλων, τον κρεολικό πληθυσμό της πόλης και την ιδιαίτερη κουζίνα του, τη Γαλλική Όπερα, το Βουντού της Λουϊζιάνα και τη Μαύρη Μουσική^[53].

Τα κείμενα του Χερν για εθνικές εκδόσεις, όπως τα Harper's Weekly και Scribner's Magazine, βοήθησαν στη δημιουργία της φήμης της Νέας Ορλεάνης ως μιας πόλης με ξεχωριστή κουλτούρα, που έμοιαζε περισσότερο με εκείνη της Ευρώπης και της Καραϊβικής παρά με εκείνη της Βόρειας Αμερικής.

Ο Χερν έγραφε ενθουσιωδώς για τη Νέα Ορλεάνη, αλλά έγραφε επίσης και για την παρακμή της πόλης, «μια νεκρή νύφη στεφανωμένη με άνθη πορτοκαλιάς»^[54].

Τα κείμενα του Χερν για τις εφημερίδες της Νέας Ορλεάνης περιελάμβαναν ιμπρεσσιονιστικές περιγραφές τόπων και χαρακτήρων και πολλά άρθρα που κατήγγειλλαν την πολιτική διαφθορά, την εγκληματικότητα στους δρόμους, τη βία, τη μισαλλοδοξία και τις αποτυχίες των υπεύθυνων της δημόσιας παιδείας και υγείας^[40]. Παρά το γεγονός ότι πιστώνεται με την «εφεύρεση» της Νέας Ορλεάνης ως τόπου εξωτικού και μυστηριώδους, οι νεκρολογίες του των ηγετών του βουντού Μαρί Λεβό και Δρ. Τζον Μοντενέ ήταν πραγματιστικές και απομυθοποιητικές. Συλλογές κειμένων του Χερν για τη Νέα Ορλεάνη έχουν συγκεντρωθεί και δημοσιευθεί σε πολλά έργα, αρχίζοντας με τα Κρεολικά Σκίτσα το 1924^[20] και πιο πρόσφατα (2001) στο Εφευρίσκοντας τη Νέα Ορλεάνη: Κείμενα του Λευκάδιου Χερν^[21].

Τα γνωστότερα βιβλία του Χερν στη Λουϊζιάνα είναι^[56]:

• Gombo zhèbes: Μικρό λεξικό κρεολικών παροιμιών (1885).
• Η Κρεολική Κουζίνα (1885), συλλογή συνταγών μαγειρικής από κορυφαίους σεφ και διάσημες Κρεολές νοικοκυρές, που συνέβαλαν να γίνει η Νέα Ορλεάνη διάσημη για την κουζίνα της.
• Τσίτα: Μια Ανάμνηση του Χαμένου Νησιού (1889), μια νουβέλα βασισμένη στον τυφώνα του 1856, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο Harper's Monthly το 1888.

Την εποχή που ζούσε εκεί ο Χερν ήταν ελάχιστα γνωστός, όπως ακόμη και σήμερα για τα γραπτά του για τη Νέα Ορλεάνη, εκτός από τους ντόπιους θιασώτες του πολιτισμού. Εντούτοις, από όσους έχουν ζήσει στη Νέα Ορλεάνη, μόνο για τον Λούις Άρμστρονγκ έχουν γραφτεί περισσότερα βιβλία από όσα για τον Χερν^[57].

Δύο χρόνια στις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες

Το Harper's έστειλε τον Χερν στις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες ως ανταποκριτή το 1887^{[σημ. 3]}. Πέρασε δύο χρόνια στη Μαρτινίκα και, εκτός από τα κείμενά του για το περιοδικό, έγραψε δύο βιβλία: Δυο Χρόνια στις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες και Γιούμα, η Ιστορία μιας Σκλάβας των Δυτικών Ινδιών^[18], που δημοσιεύθηκαν το 1890^[20].

Ιαπωνία (1890-1904)

Καμιάς άλλης χώρας το πρόσωπο δε μοιάζει τόσο με την Ελλάδα όσο το πρόσωπο της Ιαπωνίας^{[σημ. 4]}.

— Νίκος Καζαντζάκης

Ματσούε

Το 1890 ο Χερν πήγε στην Ιαπωνία σε μια αποστολή ως ανταποκριτής εφημερίδας, που γρήγορα τερματίστηκε. Στην Ιαπωνία βρήκε όμως μια εστία και τη μεγαλύτερή του έμπνευση^[61]. Με τη βοήθεια του Μπάζιλ Χολ Τσάμπερλεν (Άγγλου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο) ο Χερν απέκτησε μια θέση καθηγητή το καλοκαίρι του 1890 στη Νομαρχιακή Σχολή του Σιμάνε στο Ματσούε, πόλη της δυτικής Ιαπωνίας, στις ακτές της Ιαπωνικής Θάλασσας.

Κατά τη δεκαπεντάμηνη διαμονή του στο Ματσούε ο Χερν παντρεύτηκε τη Σέτσου Κοϊζούμι (1868-1932), κόρη μιας τοπικής οικογένειας σαμουράι, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Κάζουο (1893-1965), τον Ιβάο (1897-1937), τον Κιγιόσι (1900-1962) και τη Σουτζούκο (1903-1944)^[62].

Το Μουσείο Μνήμης Λευκάδιου Χερν και η παλιά του κατοικία είναι ακόμη δύο από τα δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα του Ματσούε^[60][63].

Κουμαμότο και Κόμπε

Στα τέλη του 1891 ο Χερν μετακόμισε στο Κουμαμότο του Κιούσου, όπου, με τη βοήθεια του Τσάμπερλεν, εξασφάλισε θέση καθηγητή στην Πέμπτη Ανώτερη Σχολή. Στο Κουμαμότο έζησε τα επόμενα τρία χρόνια και ολοκλήρωσε το πρώτο του βιβλίο για την Ιαπωνία, Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία (1894)^[20].

Τον Οκτώβριο του 1894 προσλήφθηκε ως δημοσιογράφος στην αγγλόφωνη εφημερίδα The Kobe Chronicle^[40] και μετακόμισε στο Κόμπε^[64].

Τόκιο

Τον Ιανουάριο του 1896 ο Λευκάδιος Χερν πολιτογραφήθηκε Ιάπωνας, παίρνοντας το όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι, και τον Αύγουστο, με κάποια βοήθεια από τον Τσάμπερλεν, άρχισε να διδάσκει αγγλική λογοτεχνία στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο, εργασία που είχε μέχρι το 1903^[64][65].

Το 1904 ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ουασέντα στο Σιντζούκου στο Τόκιο.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1904 πέθανε από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 54 ετών. Ο τάφος του είναι στο Νεκροταφείο Ζοσιγκάγια, στο Τοσίμα του Τόκιο^[61].

Μία μικρή νεκρική πομπή μετέφερε τη σορό του στον παλιό ναό Κομπουπέρα. Μπροστά υπήρχαν τα βουδιστικά λάβαρα, πίσω δυο μικρά παιδιά που κουβαλούσαν ζωντανά πουλιά σε μικρά κλουβιά που θα τα άφηναν ελέυθερα συμβολίζοντας τη φυγή της ψυχής από τα δεσμά της. Ακολουθούσαν τα άτομα που κουβαλούσαν το φέρετρό του, πιο πίσω οι ιερείς με τα κουδουνάκια τους και το φαγητό για τον νεκρό, ενώ την πομπή έκλειναν η οικογένεια και οι φίλοι του νεκρού. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο:

Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο^[66].

Έργο

Άπαντα

Οι πρώτες ανθολογίες από το δημοσιογραφικό έργο του Λευκάδιου Χερν στη Νέα Ορλεάνη, όλες μεταθανάτιες εκδόσεις, είναι:

Τα πρώτα βιβλία του, κατά την αμερικανική περίοδο της ζωής του, είναι^[20]:

Όλα τα βιβλία του Λευκάδιου Χερν στην Ιαπωνία γράφτηκαν στα Αγγλικά^[67]. Αυτά είναι:

Αποσπάσματα των πιο πάνω έργων με τον συγκεντρωτικό τίτλο Η χώρα των χρυσανθέμων εκδόθηκαν σε μετάφραση Γιώργου Καλαμαντή από τις εκδόσεις "Κέδρος" (1998)

Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε η πρώτη ανθολογία αδημοσίευτων ή μη ανθολογημένων, σε προηγούμενο βιβλίο του, κειμένων του:

Εξαιρουμένης της συλλογής των κρεολικών συνταγών και του λεξικού των κρεολικών παροιμιών, τα είκοσι προηγούμενα βιβλία αποτέλεσαν τους δώδεκα πρώτους τόμους των απάντων του Λευκάδιου Χερν, συνολικά δεκαέξι τόμοι, τα οποία εκδόθηκαν το 1922 σε επιμέλεια Ελίζαμπεθ Μπάιλαντ^[68]. Οι τελευταίοι τέσσερις τόμοι περιέχουν την αλληλογραφία και μία βιογραφία του Λευκάδιου Χερν. Το 2014 κυκλοφόρησαν τρεις τόμοι με έργα του Λευκάδιου Χερν για πρώτη φορά στα ελληνικά, από το "Παγκόσμιο Ταμείο Κυθηραϊκής Κληρονομιάς".

Μεταφράσεις

Ο Λευκάδιος Χερν υπήρξε ένας από τους πρώτους, και πιο αξιοσέβαστους, μεταφραστές γαλλικής λογοτεχνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μεταφράζοντας έργα των Θεόφιλου Γκωτιέ, Ανατόλ Φρανς, Γκυστάβ Φλωμπέρ, Γκυ ντε Μωπασσάν, Πιέρ Λοτί, Εμίλ Ζολά κ.ά^[51], ενώ συγκαταλέγεται και ανάμεσα στους πρώτους αξιόλογους μεταφραστές του ιαπωνικού λογοτεχνικού είδους χαϊκού^{[σημ. 5]} στα Αγγλικά^[69].

Κριτική, αποδοχή, επίδραση

Στα τέλη του 19ου αιώνα η Ιαπωνία ήταν ακόμη σε μεγάλο βαθμό άγνωστη και εξωτική για τους Δυτικούς. Εντούτοις, με την εισαγωγή της ιαπωνικής αισθητικής, ιδιαίτερα με την Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι το 1900, το ιαπωνικό στιλ έγινε μόδα στις Δυτικές χώρες. Ετσι ο Χερν έγινε γνωστός παγκόσμια από τα κείμενά του που αφορούσαν την Ιαπωνία. Τα επόμενα χρόνια μερικοί κριτικοί θα κατηγορούσαν τον Χερν για εξιδανίκευση και εξωτικοποίηση της Ιαπωνίας^[17][70], αλλά το έργο του έχει ιστορική αξία, γιατί προσέφερε στη Δύση μερικές από τις πρώτες προβιομηχανικές περιγραφές της Ιαπωνίας της Περιόδου Μεϊγί (1868-1912)^[18][71].

Ο Ιάπωνας ποιητής Γιόνε Νογκούτσι (1875-1947) είχε δηλώσει για τον Χερν: Το ελληνικό του ταμπεραμέντο και η γαλλική του κουλτούρα πάγωσαν όπως ένα λουλούδι στον Βορρά^[72].

Στο μυθιστόρημα του Ίαν Φλέμινγκ του 1964 Ζεις Μονάχα Δυο Φορές, ο Τζέιμς Μποντ αντιτάσσει στο περί νέμεσης σχόλιο του Μπλόφελντ «Έχεις ποτέ ακούσει τη γιαπωνέζικη έκφραση “κιρισούτε γκομέν”;» την απάντηση «Άσε τον Λευκάδιο Χερν, Μπλόφελντ».

Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Μασάκι Κομπαγιάσι διασκεύασε τέσσερεις ιστορίες του Χερν στην κινηματογραφική ταινία του (1965) Καϊντάν (Ιστορίες Φαντασμάτων)^[73].

Η ζωή και το έργο του Χερν παρουσιάστηκαν στο Όνειρο Καλοκαιρινής Μέρας, θεατρικό έργο που περιόδευσε στην Ιρλανδία τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2005, που ανέβηκε από την Θεατρική Εταιρεία Αφηγητών Παραμυθιών και σκηνοθετήθηκε από τον Λίαμ Χάλιγκαν. Είναι λεπτομερειακή δραματοποίηση της ζωής του Χερν, περιλαμβανομένων τεσσάρων του ιστοριών φαντασμάτων.

Μουσεία

Το πρώτο μουσείο στον ευρωπαϊκό χώρο για τον Λευκάδιο Χερν εγκαινιάσθηκε ως Ιστορικό Κέντρο Λευκάδιου Χερν στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, στις 4 Ιουλίου 2014^[74]. Το Μουσείο περιλαμβάνει πρώτες εκδόσεις, σπάνια βιβλία και ιαπωνικά συλλεκτικά αντικείμενα. Στεγάζεται σε ανακαινισμένη αίθουσα στο ισόγειο του κτιρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας. Ο επισκέπτης με τη βοήθεια φωτογραφιών, κειμένων, εκθεμάτων μπορεί να περιηγηθεί στις σημαντικές στιγμές της εντυπωσιακής ζωής του Λευκάδιου Χερν, αλλά και στους πολιτισμούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ιαπωνίας του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα μέσα από το ανοιχτό μυαλό των διαλέξεων, των κειμένων και των ιστοριών του Χερν. Για τη δημιουργία του Ιστορικού Κέντρου Λευκάδιου Χερν συνέβαλαν οι Δήμοι Κουμαμότο, Ματσούε, Σιντζούκου, Γιαϊζού, το Πανεπιστήμιο Τογιάμα, η οικογένεια Κοϊζούμι και άλλοι από Ελλάδα και Ιαπωνία^[75]. Στην τελετή παραβρεθήκαν ο Πρέσβης της Ιαπωνίας, ο μορφωτικός ακόλουθος της Ιρλανδικής Πρεσβείας, ο δισέγγονος του Λευκάδιου Χερν, Μπον Κοϊζούμι και η σύζυγός του Σόκο, ο διευθυντής του Αμερικάνικου Κολλεγίου και ο διεθνούς φήμης γλύπτης Μασαάκι Νόντα, το γλυπτό του οποίου κοσμεί τον χώρο του Πνευματικού Κέντρου^[72].

Υπάρχει επίσης ένα πολιτιστικό κέντρο με το όνομα του Χερν στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ στη βορειοανατολική Αγγλία.

Στην Ιαπωνία τρία κύρια μουσεία για τον Λευκάδιο Χερν βρίσκονται στο Ματσούε, στο Κουμαμότο και στο Γιαϊζού^[76].

Σημειώσεις

 

• Το ιαπωνικό όνομα του Λευκάδιου Χερν, Γιάκουμο Κοϊζούμι, σημαίνει «εκεί όπου γεννιούνται τα σύννεφα»^[13][14][15].
• Στο YouTube μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα ιαπωνικό ντοκιμαντέρ που μετέδωσε το NHK το 1994 για τη ζωή και το έργο του Λευκάδιου Χερν, δημοσιευμένο από τον Μπράντφορντ Χερν, δισέγγονο του αδελφού του Λευκάδιου Χερν, Ντάνιελ Τζέιμς Χερν^[29]: Japanese language documentary on Lafcadio Hearn.
• Την ίδια χρονιά, το 1887, βρισκόταν στη Μαρτινίκα και ο Πωλ Γκωγκέν, δίχως όμως οι δύο μεγάλοι καλλιτέχνες να συναντηθούν^[58][59].
• Και ο δισέγγονος του Λευκάδιου Χερν, Μπον Κοϊζούμι, σε διάφορες ευκαιρίες έχει μιλήσει για τις ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στο Ματσούε και τη Λευκάδα^[60].

 

Παραπομπές

 

• Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119070801. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
• «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Lafcadio-Hearn. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
• (Αγγλικά) SNAC. w6hd7xsr. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
• www.gutenberg.org/files/33345/33345-h/33345-h.htm.
• Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0010803. Ανακτήθηκε στις 29  Ιανουαρίου 2023.
• Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119070801. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
• Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
• The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/110302. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
• «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
• Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0010803. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
• «Kindred Britain»
• Article database of deceased artists. Tokyo National Research Institute for Cultural Properties. 9131.
• «Ένας Έλληνας εκεί όπου γεννιούνται τα σύννεφα». dim/art. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• «Λευκάδιος Χερν - Οσιντόρι». YouTube: fotsleukada. 21 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Μηλιώνης, Γιώργος (1 Ιουλίου 2011). «Λευκάδιος Χερν-Γιακούμο Κοϊζούμι: Ο Έλληνας από τη Λευκάδα που ταξίδεψε μακριά και έγινε ένας εκ των εθνικών ποιητών της Ιαπωνίας». Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Jusdanis, Gregory (7 Φεβρουαρίου 2014). «Lafcadio Hearn: Global Before Globalization». Arcade. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Guo, Nanyan (2001). «Interpreting Japan's Interpreters: The problem of Lafcadio Hearn» (PDF). The New Zealand Asian Studies Society (NZASIA). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Makino, Yoko (2002). «Image of "the Creole mother" and Lafcadio Hearn's Youma» (PDF). Seijo University. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Χερν, Λευκάδιος (2014). Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράδοξων πραγμάτων. μετάφραση, επιμέλεια: Τέτη Σώλου, πρόλογος: Μπον Κοϊζούμι, εισαγωγή: George C. Poulos, Τάκης Ευσταθίου, Τέτη Σώλου. Sydney: Ταμείο Παγκόσμιας Κυθηραϊκής Κληρονομιάς.
• «Hearn's Works (chronological by year of first publication)». Trussel.com. 1 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Starr 2001.
• Ninomiya, Σύμβουλος της Ιαπωνικής Πρεσβείας (6 Δεκεμβρίου 2004). «Ο Λευκάδιος Χερν ως Συγγραφεύς». Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Παπαπαύλου, Κλαίρη Β. «Ιαπωνία, Η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου: Αφιέρωμα στο Λευκάδιο Χερν: 19. Ο Οδυσσέας Τριών Ηπείρων». Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Ψιλάκη, Έφη. «Γιάκουμο Κοϊζούμι (Λευκάδιος Χερν): Οι κρητικές ρίζες του εθνικού συγγραφέα της Ιαπωνίας». (Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Υπέρ-Χ, τ. 59, Άνοιξη 2011.) Εκδόσεις ΚΑΡΜΑΝΩΡ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Σώλου, Τέτη (10 Αυγούστου 2014). «Το σπίτι της Ρόζας στα Κύθηρα». Μεταφράζοντας τον Λευκάδιο Χερν στα ελληνικά Translating Lafcadio Hearn in greek ギリシャ語訳ラフカディオ・ハーン. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2015.
• Σάντα, Βιολέττα (13 Απριλίου 2014). «Τα «ίχνη» του Λευκάδιου Χέρν στο Ιστορικό Αρχείο Λευκάδας». aromalefkadas. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2015.
• «Patricio Lafcadio Tessima Carlos "Patrick" HEARN, known as Yakumo Koizumi after 1895». The Kirkpatrick Family Archives. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2015.^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Σώλου, Τέτη (14 Μαΐου 2014). «Οδός Λευκάδιου Χερν, Λευκάδα». Μεταφράζοντας τον Λευκάδιο Χερν στα ελληνικά Translating Lafcadio Hearn in greek ギリシャ語訳ラフカディオ・ハーン. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2015.
• «Odd Brothers!: Lafcadio Hearn's Brother and Extended Family: James Daniel & Lafcadio Hearn». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2015.
• Cott 1990, σελ. 14-15.
• Cott 1990, σελ. 17-18.
• Cott 1990, σελ. 20-22.
• Cott 1990, σελ. 25.
• Cott 1990, σελ. 26.
• Bisland 1906, σελ. 35.
• Cott 1990, σελ. 29-30.
• Heitman, Danny. «Lafcadio Hearn in New Orleans». Humanities, May/June 2012, Volume 33, Number 3. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• Cott 1990, σελ. 36-37.
• McWhirter & Findsen 2009.
• Williamson, Rodger Steele (2008). «Lafcadio Hearn: American Reflections from Japan». Repository of University of Kitakyushu Stacked by Original Resources (RUKSOR). Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2015.
• Cott 1990, σελ. 54.
• Hughes, Jon Christopher. «"Ye Giglampz" and the Apprenticeship of Lafcadio Hearn». University of Illinois Press, American Literary Realism, 1870-1910, Vol. 15, No. 2 (Autumn, 1982), pp. 182-194. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2015.
• Hughes 1983.
• Hughes 1990.
• Cott 1990, σελ. 98.
• Kemme, Steve (20 Σεπτεμβρίου 2004). «Cincinnati shaped his style: Riverfront provided young writer with plenty of drama, gore». The Cincinnati Enquirer. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• Warnes, Kathy. «Writer Lafcadio Hearn Merged Greek and Japanese Cultures». Windows To World History. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• LaBarre 2007.
• Cott 1990, σελ. 134.
• Cott 1990, σελ. 130-131.
• Lemoine, Bernadette (2006). «Lafcadio Hearn as an ambassador of French literature in the United States and in Japan». Cairn. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Macabenta, Greg B. (16 Δεκεμβρίου 2004). «The Global Pinoy: The Filipino Diaspora». The Manila Times. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Widmer, Ted (2003). «The Invention of a Memory: Congo Square and African Music in Nineteenth-Century New Orleans». Cairn. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• Cott 1990, σελ. 118.
• «Hearn, Lafcadio, House (added 2006--#06000324) 1565-67 Cleveland Ave., New Orleans». National Register of Historic Places. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Gabour, Jim (5 Μαρτίου 2015). «Albino zombie snakes and voodoo potions: the legacy of Lafcadio Hearn, raconteur extraordinaire». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• Grodinsky, Peggy (14 Φεβρουαρίου 2007). «A chronicle of Creole cuisine». Houston Chronicle. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• Vincent, Mary Louise. «Two Painters of the Tropics: Lafcadio Hearn and Paul Gauguin in Martinique». Caribbean Studies: Vol. 10, No. 3 (Oct., 1970), pp. 172-181. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2015.
• Poindexter, Remi (Άνοιξη 2013). «Gauguin's forgotten voyage: representations of labor and leisure in Martinique» (PDF). University of Delaware Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2015.
• Nagata, Junko (2009). «Συνέντευξη με τον Bon Koizumi, δισέγγονο του Λευκάδιου Χερν». GreeceJapan.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Pulvers, Roger (20 Σεπτεμβρίου 2014). «Lafcadio Hearn: 'Japanese Thru and Tru'». The Japan Times. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2015.
• Lafcadio Hearn Files (30 Απριλίου 2014). «Picture: Family tree of Lafcadio Hearn's Family. At the "Hearn and Family" exhibition». Kythera-Family.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
• Mansfield, Stephen (20 Σεπτεμβρίου 2014). «Glimpses of Lafcadio Hearn's Matsue». The Japan Times. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2015.
• «Lafcadio Hearn and Wenceslau de Moraes in Japan». Kyoto University of Foreign Studies (KUFS). 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
• 井上エイド (16 Φεβρουαρίου 2014). «Lafcadio Hearn: Profile of the first legally Naturalized Imperial Japan Subject». Becoming legally Japanese. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
• «"LAFCADIO HEARN. (1850-1904): Ένας σκιώδης Έλληνας" σε επιμέλεια Δημοσθένη Αγραφιώτη». Beton7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Παπαπαύλου, Κλαίρη Β. «Ιαπωνία, Η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου: Αφιέρωμα στο Λευκάδιο Χερν: 20. Το συγγραφικό έργο του Λευκάδιου Χερν». Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Bisland 1922.
• Van den Heuvel, Cor (Summer 2002). «Lafcadio Hearn and Haiku». Modern Haiku: Volume 33.2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Williamson, Rodger S.· Sameshima, Chiaki (2012). «The Creation of Japanese and Irish Traditions by Lafcadio Hearn and W. B. Yeats». Repository of University of Kitakyushu Stacked by Original Resources (RUKSOR). Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2015.
• White, David. «Lafcadio Hearn». JapanVisitor.com. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2015.
• Αστραπέλλου, Μαριλένα (27 Ιουλίου 2014). «Λευκάδιος Χερν - Ανδρέας Βεσάλιος: Ο συγγραφέας, ο ανατόμος και το Ιόνιο». Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015.
• Kobayashi, Masaki (1964). «Kaidan». Internet Movie Database. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2015.
• Οικονόμου, Τάσος (20 Ιουλίου 2014). «Λευκάδιος Χερν: Επέστρεψε, επιτέλους, στη "μητρική αγκαλιά"». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2015.
• «Εγκαινιάζεται στη Λευκάδα το μουσείο για τον Λευκάδιο Χερν». Το Βήμα. 2 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2015.

 

Βιβλιογραφία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Βιβλιονέτ, Λευκάδιος Χερν.
• Γνωμικολογικόν, Αποφθέγματα - Λευκάδιος Χερν.
• Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα, Λευκάδιος Χερν.
• Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Λευκάδιος Χερν: Σπουδές και ιστορίες για περίεργα πράγματα.
• Σώλου Tέτη, Μεταφράζοντας τον Λευκάδιο Χερν στα ελληνικά Translating Lafcadio Hearn in greek ギリシャ語訳ラフカディオ・ハーン.
• Το ανοιχτό πνεύμα του Λευκάδιου Χερν: Από τη Δύση προς την Ανατολή.
• Hellenica, Elizabeth Bisland: The Life and Letters of Lafcadio Hearn, Volume 1.
• Hellenica, Elizabeth Bisland: The Life and Letters of Lafcadio Hearn, Volume 2.
• K.Inadomi's Private Library, Lafcadio Hearn's Family-Tree.
• K.Inadomi's Private Library, Lafcadio Hearn's Self-Introduction.
• Lafcadio Hearn Virtual iClub, Lafcadio Hearn Virtual iDiary.
• Project Gutenberg, Books by Hearn, Lafcadio.
• The Enquirer/Cincinnati.com, Lafcadio Hearn^{[νεκρός σύνδεσμος]}.
• Τhe Lafcadio Hearn Gardens, Tramore, County Waterford, Ireland.
• Trussel.com, Lafcadio Hearn.

Βίντεο

• datab.us, Λευκάδιος Χερν.
• datab.us, Lafcadio Hearn^{[νεκρός σύνδεσμος]}.

Ντοκιμαντέρ

• Εκπομπή Μαρτυρίες: Λευκάδιος Χερν: Ο ελληνικής καταγωγής εθνικός συγγραφέας της Ιαπωνίας.

Πηγή: Wikipedia

Πηγή φωτογραφιας: https://www.awakengr.com

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (17/30 Οκτωβρίου 1908 - 13 Ιανουαρίου 1993^[6]), ήταν Έλληνας πεζογράφος, ποιητής και αυτοδίδακτος ζωγράφος.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1908 στη Θεσσαλονίκη και ήταν γιος του Γαβριήλ Πεντζίκη και της Μαρίας Ιωαννίδου. Αδελφή του ήταν η ποιήτρια Ζωή Καρέλλη. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών συνέταξε μια παγκόσμια γεωγραφία, η οποία αρχικά πήρε έγκριση από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά στη συνέχεια ανακλήθηκε όταν έγινε γνωστή η ηλικία του συγγραφέα της^[7].

Σπούδασε Φαρμακευτική και Ιατρική στη Γαλλία (πτυχίο Οπτικής Φυσιολογίας) και στη συνέχεια σπούδασε Βοτανολογία και Φαρμακευτική στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Τη δεκαετία του 1930 ανέλαβε το φαρμακείο του πατέρα του, το οποίο τις βραδινές ώρες μετέτρεπε σε λογοτεχνικό εντευκτήριο.Το 1933 επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος - έκτοτε πήγε άλλες 93 φορές - και εκεί άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική.

Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1935, δημοσιεύοντας το ποίημα "Η γυναίκα που προπονείται στο κολύμπημα", στο περιοδικό το "Τρίτο μάτι". Υπήρξε βασικός συνεργάτης και ιδρυτικό μέλος του περιοδικού "Κοχλίας". Αργότερα άρχισε να δημοσιεύει μελέτες σε έγκριτα περιοδικά ("Μακεδονικές Ημέρες", "Μορφές" και "Διαγώνιος") και εξέδωσε μυθιστορήματα και πεζογραφήματα. Ανήκει στην ομάδα των συγγραφέων που είναι γνωστοί ως "Σχολή της Θεσσαλονίκης", ήταν μάλιστα ο μόνος του οποίου η φήμη ξεπέρασε τα στενά όρια του κύκλου του.

Μετά τη συνταξιοδότησή του (1969) αφοσιώθηκε στη συγγραφή έργων και συνέχισε τη ζωγραφική. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών. Βραβεύτηκε με πολλά βραβεία, όπως το Ρalmes Αcademiques (1951), το Α΄ Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος (1984), το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού (1987) και το Βραβείο Χέρντερ της Βιέννης (1989).

Τα έργα του κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ενδιαφέρεται για την αρχιτεκτονική του κειμένου και πιστεύει ότι το κείμενο πρέπει να υπόκειται σε διαρκή επεξεργασία. Χρησιμοποιεί πρωτοποριακές τεχνικές, όπως ο εσωτερικός μονόλογος και η συνειρμική γραφή. Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του "παιζω-γράφο".

Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γλωσσικές του επιλογές, αφού πετυχαίνει να αντικαταστήσει τις λέξεις-νοήματα με τις λέξεις-αισθήσεις. Όλο του το έργο διακατέχεται από την έννοια της ύπαρξης μέσα από τα πράγματα, δηλαδή της συνοχής του κόσμου.

Παντρεύει επίσης την παράδοση (αρχαία, βυζαντινή και δημοτική) με τη νεωτερικότητα. Πιστός στην ορθοδοξία, διαβάζει πατερικά κείμενα και συναξάρια, από τα οποία συχνά εμπνέεται.

Το 1988 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πέθανε από ανακοπή της καρδιάς το 1993 και ενταφιάστηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής.

Εργογραφία^[8]

• Ανδρέας Δημακούδης και άλλες μαρτυρίες χαμού και δεύτερης πανοπλίας, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1982, (α' έκδ. 1935).
• Ο πεθαμένος και η Ανάσταση, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1987, (α΄έκδ.1944).
• Πραγματογνωσία και άλλα επτά κείμενα μυθοπλασίας νεωτερικής, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1984, (α΄έκδ.1950).
• Βορυφρύνη, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1982.
• Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής και άλλα μεταγενέστερα κείμενα, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1987, (α΄ έκδ. 1963)
• Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης, εκδ. Άγρα , Αθήνα 1992 (α΄έκδ.1966).
• Μητέρα Θεσσαλονίκη, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1994, (α΄ έκδ. 1970).
• Προς εκκλησιασμό, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1986 (α΄ έκδ. 1970).
• Συνοδεία, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1984 (α΄ έκδ. 1971).
• Ομιλήματα, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 1992 (α΄εκδ. 1972).
• Σημειώσεις εκατό ημερών, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1988, (α΄ έκδ.1973).
• Αρχείον, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1991, (α΄ έκδ. 1974).
• Παλαιότερα ποιήματα και νεώτερα πεζά, εκδ. Α.Σ.Ε, Θεσσαλονίκη 1988, (α΄ έκδ.1980).
• Πόλεως και νομού Δράμας παραμυθία, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1999, (α΄ έκδ.1981).
• Υδάτων υπερεκχείλιση, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκην 1990.

Παραπομπές

 

• Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12474910b. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
• LIBRIS. 305643. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
• (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. pentzikis-nikos-gabriel. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
• LIBRIS. 13  Νοεμβρίου 2012. libris.kb.se/katalogisering/khw04dp34kz8zx9. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
• BiblioNet. 30093. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2020.
• Χρονολόγιο Αρχειοθετήθηκε 2012-09-03 στο Wayback Machine., περιοδικό Επτά Ημέρες της "Καθημερινής", 2-3-1997 (αρχείο σε μορφή .pdf)
• biblionet.gr. BiblioNet Νίκος Γαβριήλ https://www.biblionet.gr/προσωπο?personid=3725 Νίκος Γαβριήλ Check |url= value (βοήθεια). Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2017. Missing or empty |title= (βοήθεια)

 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Αναλυτική εργογραφία Αρχειοθετήθηκε 2012-02-07 στο Wayback Machine. στην ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.
• Θεσσαλονίκη και Λογοτεχνία
• Θεσσαλονίκη και λογοτεχνία/Πεντζίκης

Πηγή:Wikipedia

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (Θεσσαλονίκη, 20 Μαρτίου 1931 - Θεσσαλονίκη, 11 Αυγούστου 2020) ήταν Έλληνας ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός.^[1] Το πραγματικό όνομα του λογοτέχνη είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης και καταγόταν από την Ανατολική Θράκη.^[1] Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Χριστιανόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη^[2]. Τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης^[3]. Φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου παρακολούθησε μαθήματα και έλαβε το πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών. Κατόπιν, εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Έπειτα εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό Διαγώνιος -που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις- και τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις Διαγωνίου. ^[4] Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε ο λεγόμενος "κύκλος των λογοτεχνών της Διαγωνίου".

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950) διακρίνεται για το προσωπικό ύφος της και για τις δημιουργικές επιρροές από τον Καβάφη και τον Τ. Σ. Έλιοτ, ενώ στις επόμενες εμφανίσεις του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, η εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγεί στην ταπείνωση και στη μοναξιά^[5]. Βέβαια, ορισμένα ποιήματά του (π.χ. τα ποιήματα της σειράς Ο αλλήθωρος) έχουν και το στοιχείο μιας κοινωνικής οπτικής. Κατά καιρούς κυνηγήθηκε πολύ από το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής, όπως, για παράδειγμα, όταν κόντεψε να συλληφθεί από τη Χούντα λόγω της άρνησής του να παραλάβει σχετικό βραβείο για ένα πεζό του έργο, τον "Χιλιαστή". Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του.^[1] Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του "Εναντίον" από το 1979, όπου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι.»^[6]. Τον Ιούνιο του 2011 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το Τμήμα Φιλολογίας. Απεβίωσε στις 11 Αυγούστου του 2020, σε ηλικία 89 ετών. Κηδεύτηκε στις 13 Αυγούστου από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Σαράντα Εκκλησιών) και ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Αναστάσεως του Κυρίου Θεσσαλονίκης.^[7][8]

O Χριστιανόπουλος, εν ζωή, δώρισε στο δημόσιο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το σύνολο του αρχείου του: βιβλία, πάσης φύσεως έντυπα, χειρόγραφα, επιστολές, φωτογραφίες, πίνακες, αντικείμενα, συνολικά ένα πολύτιμο υλικό που συγκέντρωνε επί επτά περίπου δεκαετίες με πολλή φροντίδα. Και αμέσως μετά το θάνατό του όλα τα αντικείμενα και τα βιβλία που υπήρχαν στο διαμέρισμα που διέμενε, με τη φροντίδα του Γιάννη Μέγα, μεταφέρθηκαν και αυτά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.^[9][10]

Εργογραφία

Ποίηση

• Εποχή των ισχνών αγελάδων. Θεσσαλονίκη, Κοχλίας, 1950
• Ξένα γόνατα· Ποιήματα 1950-1955. Θεσσαλονίκη, 1957
• Ανυπεράσπιστος καϋμός· Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1960
• Ποιήματα 1949-1960. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1962
• Το κορμί και το σαράκι· Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1964
• Ποιήματα 1949-1964. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1964
• Προάστια· Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1969
• Το κορμί και το μεράκι· Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1970 • Ποιήματα 1949-1970. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1974
• Μικρά ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1975
• Ιστορίες του γλυκού νερού . Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1980
• Το αιώνιο παράπονο · Ποιήματα και τραγούδια. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1981
• Νέα ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1981 (και σε δεύτερη έκδοση με τίτλο Νεκρή πιάτσα· Πεζά Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1984)
• Δώδεκα τραγούδια εικονογραφημένα με ξυλογραφίες του Νίκου Νικολαΐδη. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1984
• Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1985 (δεύτερη έκδοση 1992, τρίτη έκδοση 1998)
• Νεκρή πιάτσα· Νεώτερα ποιήματα (1990-1996). Παιανία, Μπιλιέτο, 1997
• Το κορμί και το σαράκι· Νεώτερα ποιήματα (1990-1996). Παιανία, Μπιλιέτο, 1997
• Η πιο βαθιά πληγή. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1998
• Ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2004
• Πεζά ποιήματα. Θεσσαλονική, Ιανός, 2004
• Μικρά ποιήματα. Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2004

• Παράξενο, πού βρίσκει το κουράγιο κι ανθίζει. Λευκωσία, Αιγαίον, 2011 ..

Μελέτες - Παρουσιάσεις - Δοκίμια (επιλογή)

• Κάρολος Τσίζεκ· Μια παρουσίαση από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και τον Ηλία Πετρόπουλο. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1959
• Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1961
• Έκθεσις βιβλίων περί Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονίκη, Έκδοση Επιτροπής Πνευματικών Εκδηλώσεων εορτασμού πεντηκοστής επετείου από της απελευθερώσεως της Θεσσαλονίκης, 1962
• Δοκίμια σειρά πρώτη. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1965
• Στρατής Δούκας· Μελέτη. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1969
• Τα γλυπτά της νεώτερης Θεσσαλονίκης (έρευνα με τη συνεργασία του Ι. Βλαχόπουλου και φωτογραφίες του Δημήτρη Τσίτου). Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1969
• Ο ζωγράφος Γιώργος Παραλής (εισαγωγή - επιλογή έργων). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1971
• Ο ζωγράφος Στέλιος Μαυρομάτης (εισαγωγή - επιλογή έργων). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1971
• Στιχάκια του στρατού (σημείωμα - ανθολόγηση). Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ, Διαγώνιος, 1973
• Τα πρώτα λογοτεχνικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης (1921-1924). Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1975
• Ο ζωγράφος Κάρολος Τσίζεκ (εισαγωγή - ). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1976
• Ν. Μουτσόπουλος, Αναμνήσεις [Σχέδια] (πρόλογος - επιλογή). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1976
• Βασίλειος Λαούρδας, Φιλολογικά δοκίμια (εισαγωγή - επιλογή κειμένων). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1977
• Αποθήκη Α’· Βιβλιοκρισίες. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1978
• Οι μεταφράσεις του ‘Ύμνου εις την Ελευθερίαν’ του Σολωμού · Βιβλιογραφία - Πληροφορίες Σχόλια. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από τον τόμο Αφιέρωμα στον καθηγητή Λίνο Πολίτη, 1978
• Μελχιόρ Φρόμμελ· 34 σχέδια (πρόλογος - επιλογή). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1979
• Λογοτεχνικά βιβλία και περιοδικά που τυπώθηκαν στη Θεσσαλονίκη (1850-1950)· Πρώτη καταγραφή. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1980
• Ελληνικές εκδόσεις στη Θεσσαλονίκη επί Τουρκοκρατίας (1850-1912)· Πρώτη καταγραφή. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περ. Διαγώνιος, 1986
• Ζωγράφοι της Διαγωνίου (εισαγωγή - επιλογή). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1983
• Ο Αμπεντίν πασάς και ένα ελληνικό ποίημά του. Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από τον πρώτο τόμο της επετηρίδας του κέντρου ιστορίας Θεσσαλονίκης Η Θεσσαλονίκη, 1985
• Διαγώνιος: Τριάντα χρόνια προσφοράς. Έκθεση τευχών και εκδόσεων του περιοδικού Διαγώνιος (1957-1986). Θεσσαλονίκη, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, 1986
• Εναντίον· Τρία κείμενα του Γιάννη Σκαρίμπα και του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Αθήνα, Άγρα, 1986
• Χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη· Προτάσεις για τη μελέτη των καλών τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Αθήνα, ανάτυπο από τον τόμο 1ο Συμπόσιο για την τέχνη του Τελλογλείου Ιδρύματος, 1986
• Η ποίηση στη Θεσσαλονίκη από το 1913 ως το 1940 (μελέτη - ανθολογία - βιβλιογραφία). Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από τον τόμο Η Θεσσαλονίκη μετά το 1912 του κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, 1986
• Εκατό χρόνια λογοτεχνικού περιοδικού στη Θεσσαλονίκη (1889-1989). Έκθεση λογοτεχνικών περιοδικών Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονίκη, Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, 1986
• Φαίδων ο Πολίτης. Ποιήματα (εισαγωγή - επιλογή). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1988
• Συμπληρώνοντας κενά: Σολωμός - Καβάφης - Καββαδίας - Δούκας - Λαούρδας · Φιλολογικές μελέτες. Αθήνα, Ρόπτρον, 1988
• Με τέχνη και με πάθος· Δοκίμια. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1989
• Τα αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων. Μια συζήτηση με τον Περικλή Σφυρίδη. Θεσσαλονίκη, Τα τραμάκια, 1990
• Οι προγραμματισμένοι στο χαμό. Ποιήματα Θεσσαλονικέων ποιητών για την καταστροφή των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Επιλογή. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1990
• Εισαγωγή στα ρεμπέτικα. Θεσσαλονίκη, 1991
• Το επ' εμοί· Δοκίμια. Αθήνα, Μπιλιέτο, 1993
• Εναντίον· Δοκίμια. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1993
• Καλλιτεχνικά Θεσσαλονίκης· Μελέτες και Σημειώματα, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2002
• Εναντίον· Δοκίμια. Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2012

Πεζογραφία

• Πίσω απ' την Αγιά Σοφιά, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 1997

• Η κάτω βόλτα· Διηγήματα. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1963 (εμπλουτισμένη έκδοση: Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2004)

• Οι ρεμπέτες του ντουνιά· Μικρά πεζά. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1986 (εμπλουτισμένη έκδοση: Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2004)

• Θεσσαλονίκην οὖ μ'ἐθέσπισεν (αυτοβιογραφικά κείμενα) Θεσσαλονίκη, Ιανός, 1999 (β' έκδ. 2008)

Μεταφράσεις - Διασκευές (επιλογή)

• Εντευκτήριο· Μεταφράσεις ποιημάτων. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1966

• Τρία παραμύθια· Σπουδές λαϊκού λόγου (διασκευές). Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1989

• Το Άγιο Ευαγγέλιο κατά τον Ματθαίο. Αθήνα, Το Ροδακιό, 1997

• Εντευκτήριο Ι· Μεταφράσεις ποιημάτων. Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2007

• Εντευκτήριο ΙI· Μεταφράσεις ποιημάτων. Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2007

• Το Άγιο και Ιερό Ευαγγέλιο κατά τον Ματθαίο· Μεταφράσεις, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2012

Ανθολόγια - Μουσική

• Ανθολόγια Τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2009

• Τα τραγούδια του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Το αιώνιο παράπονο & Με τέχνη και με πάθος, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2012

Συνεντεύξεις

• Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Μια εκ βαθέων δεκαετής συνομιλία, της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου, Ιανός, (2019)

Προσωπικό αρχείο

Η συλλογή Ντίνου Χριστιανόπουλου παραχωρήθηκε τον Οκτώβριο του 2016 στο ΑΠΘ μαζί με τη συλλογή Γιάννη Μέγα στη Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καταδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό την εμπιστοσύνη τους στο Πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησαν.

Η δωρεά περιλαμβάνει το αρχείο του Ντίνου Χριστιανόπουλου το οποίο περιέχει βιβλία, ολόκληρη σειρά από αδημοσίευτα ποιήματα και λογοτεχνικά κείμενα, χειρόγραφα έργων, το αρχείο του περιοδικού "Διαγώνιος", 52 ετήσια ημερολόγια (1953-2006), την αλληλογραφία του, τεράστιο φωτογραφικό υλικό, πίνακες, αρχείο με τις συνεντεύξεις που έδωσε ο ίδιος ο λογοτέχνης σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις και ένα πολύ σημαντικό αρχείο συναυλιών και ηχογραφήσεων του κυρίως σε σχέση με τον Τσιτσάνη.

Η συλλογή είναι υπό επεξεργασία.

Μελέτες για την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου σε αυτοτελείς εκδόσεις

• Κίμων Φράιερ, The Poetry of Dinos Christianopoulos: An Introduction. An offprint of «Journal of the Hellenic Diaspora», 1979

• Ελένη Μ. Λαζαρίδου (επιμ.) Ντίνος Χριστιανόπουλος· μικρό πορτραίτο. Θεσσαλονίκη, 1987

• Βασίλης Δημητράκος, Ανοιχτή πληγή ο «Ανυπεράσπιστος καημος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, δοκίμιο, Παιανία, Μπιλιέτο, 1988

• Περικλής Σφυρίδης, Χριστιανόπουλος-Καβάφης: αποκλίσεις σε βίους παράλληλους. Θεσσαλονίκη, Τα τραμάκια, 1993

• Μαρία Ιατρού, Η «εποχή των ισχνών αγελάδων» του Ντίνου Χριστιανόπουλου: ανίχνευση διακειμενικών σχέσεων. Διατριβή. Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Βάνιας, 1996

• Γιώργος Κορδομενίδης (επιμ.) Τιμή στον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Θεσσαλονίκη, Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, 1997

• Δημήτρης Κόκορης (εισαγωγή-επιλογή κειμένων), Για τον Χριστιανόπουλο. Κριτικά κείμενα για την ποίησή του. Λευκωσία, Αιγαίον, 2003

• Δημήτρης Κόκορης, «Λόγος γυμνός». Εισαγωγή στο έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Θεσσαλονίκη, Νησίδες, 2011

• Μάριος Κυπαρίσσης-Μώρος, «Πέρα από τις ισχνές αγελάδες». Μελετήματα για την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου. IANOS, 2018

Παραπομπές

 

• «Στον Ντίνο Χριστιανόπουλο το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2011». Το Βήμα. 23 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2012.
• «Σελίδες του Γιώργου Ιωάνου, σελ. 2» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012.
• «Η οδός Σχολείων, το 2ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης και η ιστορία του». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2020.
• Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας: Πρόσωπα - Έργα - Ρεύματα - Όροι, Αθήνα : Πατάκης, 2007
• Δημοσθένης Κούρτοβικ, Έλληνες Μεταπολεμικοί Συγγραφείς, Εκδόσεις Πατάκη, β' εκδ., Αθήνα 1999, σελ. 274
• ««Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους» λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος». Τα Νέα. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2012.
• Εφημερίδα "Η Ναυτεμπορική", φύλλο της 13-8-2020, σελ. 30: "Τελευταίο αντίο"
• Κηδεία Ντίνου Χριστιανόπουλου: Το κράτος μετακύλησε τα έξοδα στην οικογένεια, 3pointmagazine.gr
• Κηδεία Ντίνου Χριστιανόπουλου: Το κράτος μετακύλησε τα έξοδα στην οικογένεια, 3pointmagazine.gr

 

Βιβλιογραφία

1. Αφιέρωμα στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, Εντευκτήριο, τχ. 95 (Οκτ. - Δεκ. 2011), σ. 7 - 176.
2. Αφιέρωμα στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, Μπιλιέτο, τχ. 11 (Ιουλ. - Δεκ. 2007), σ. 1 - 119.
3. Αφιέρωμα στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, Φιλόλογος, τχ. 133 (Ιουλ. - Σεπ. 2008), σ. 323 - 469.
4. Δημητράκος, Βασίλης. Ο ανυπεράσπιστος καημός του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Παιανία: Μπιλιέτο, 2004.
5. Ιατρού, Μαρία. Η εποχή των ισχνών αγελάδων του Ντίνου Χριστιανόπουλου: ανίχνευση διακειμενικών σχέσεων. Θεσσαλονίκη: Βάνιας, 1996 [διδακτορική διατριβή]
6. Καλούτσας, Τάσος. Αλήθεια και βίωμα στα διηγήματα της "Κάτω βόλτας" του Ντίνου Χριστιανόπουλου: μελέτη. Θεσσαλονίκη: Τα Τραμάκια, 1994.
7. Κόκορης, Δημήτρης. Λόγος γυμνός: εισαγωγή στο έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Αθήνα: Νησίδες, 2011.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Τα Βικιβιβλία έχουν ένα βιβλίο σχετικά, με τίτλο Θεσσαλονίκη και λογοτεχνία/Χριστιανόπουλος

• Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Ντίνος Χριστιανόπουλος Αρχειοθετήθηκε 2016-03-14 στο Wayback Machine.
• Ντίνος Χριστιανόπουλος: Συνέντευξη στην Αυγή, 01.01.2005
• Στα Άκρα (ΝΕΤ) - Ντίνος Χριστιανόπουλος (Α' Μέρος)
• Στα Άκρα (ΝΕΤ) - Ντίνος Χριστιανόπουλος (B' Μέρος)
• Συνέντευξη στην Πάολα Ρεβενιώτη
• Συνέντευξη στην Πάολα Ρεβενιώτη για το περιοδικό Κράξιμο
• Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος Επίτιμος Διδάκτορας ΑΠΘ [1]

Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

• Μονόγραμμα, Ντίνος Χριστιανόπουλος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Πηγή: https://el.wikipedia.org

Πηγή φωτογραφίας: https://www.koutipandoras.gr